Benim adım Atatürk Orman Çiftliği. 1925 yılında bataklıklardan

doğan nazlı bir çiçeğim. Büyüdüm babam varken hem de çok…

Küçüldüm babam yokken hem de çok… Vuruldum, yaralandım

sizler varken hem de çok... Dallarım kesildi birer birer, topraklarım

parçalandı betonlaşmış yollarla… Kalbime bir hançer saplandı

sonra, binlerce ağacımı kestiler, bu ülkenin başbakanına saray

yaptılar bağrımda, ağladım hem de çok… Bir kâbus gibiydi,

bağırdım, bağırdım, sesim çıkmıyor, siz beni duymuyordunuz…

Hançer bağrımda, çekip çıkartmadılar daha, her ağacım

kesildiğinde hafiften oynatıyorlar, kalbim acıyor,

yavaş yavaş ölüyorum…

Benim adım Atatürk Orman Çiftliği. Direnmeyi babamdan

öğrendim. Direniyorum sizlere sesimi duyurmak için... Direnerek

ölmenin güzelliği yakışır bana, babam öyle öğretti…

Benim adım Atatürk Orman Çiftliği. Babam beni sizlere emanet

etti. Koruyun, büyütün, ağaç dikin, yeşillendirin, nefes alın,

beni yaşatın diye…

Benim adım Atatürk Orman Çiftliği. Yavaş yavaş öldürülüyorum…

Çocuklar, ağaçlarıma sarılan çocuklar, neredesiniz?

Benim Adım AOÇ

12 Temmuz 2013’te

Saat 19.00’da

Babamın Evinin Yanında

Ben Direniyorum… Sesimi Duyanlar Buluşuyor.

Sesimi Duyan Var Mı?